حرفه ای شدن یا تظاهر به آن؟ مسئله این است!

فاطمه حسینی- بازی جوانمردانه همیشه یکی از کارهایی بوده که در هر مسابقه فوتبال (و ورزش دیگر) شاهد رخ دادن صحنه هایی از آن هستیم. بیرون زدن یک توپ و متوقف شدن بازی، کاری ست که به آن فر پلی یا بازی جوانمردانه می گویند و در آخر هم با فرستادن توپ برای تیم مقابل که بازی جوانمردانه را انجام داده، به پایان می رسد!

در این روزها که بسیاری از مسابقات ورزشی، بوی دوپینگ و تبانی (کارهای نا جوانمردانه) می دهند، توجه به برخی کارهای جوانمردانه، می تواند تا حدودی فضای نا پاک برخی رشته های ورزشی را بپوشاند. حرکتی که در طی سال های اخیر در برگزاری تورنمنت های گوناگون حتی برای آن جایزه و پاداش در نظر گرفته و نیز در این خصوص، القابی به باشگاه ها و بازیکنان نسبت داده می شود. گاهی یک حرکت جوانمردانه می تواند تا مدت ها بر سر زبان ها بیافتد و شاید در تاریخ جاودانه شود.

در فوتبال ما شاید کمتر کسی اسم بازی جوانمردانه را بشنود و به یاد امین متوسل زاده، بازیکن سابق فجر سپاسی نیافتد. بازیکنی که با حرکت جوانمردانه اش، وقتی دروازه بان حریف، روی زمین بود و خود می توانست گل پیروزی بخشِ تیمش را به ثمر برساند، توپ را به بیرون زد تا به وضعیت دروازه بان رسیدگی شود. گرچه امین متوسل زاده برای این کارش منتظر پاداش و جایزه ای نبود ولی به عنوان جوانمردترین بازیکن جهان در آن سال شناخته شد و فدراسیون فوتبال ایران نیز، طی مراسمی از وی تقدیر به عمل آورد.

اما گاهی انجام ندادن یک حرکت جوانمردانه هم می تواند سر و صدا به پا کند و تا مدت ها بر سر زبان ها باشد.

وقتی در طی بازی پرسپولیس و مس کرمان، بازیکن تیم مس روی زمین میافتد و دچار مصدومیت می شود، بازیکنان پرسپولیس بازی را ادامه می دهند و توپ را به بیرون نمی زنند. در ادامه همان توپ بعد از ۲۲ ثانیه که بازیکن مس روی زمین است، وارد دروازه ی مس شده و پرسپولیس را از حریف نه چندان مطرحِ خود، پیش می اندازد. بازیکن مصدوم را بعد از گل خوردنِ تیمش و متوقف شدن بازی، برای مداوا به خارج از زمین برده و او با سری شکسته مجبور به ادامه ی بازی می شود!

مثال ها هم برای حرکات جوانمردانه و هم ناجوانمردانه بسیار است ولی مهم چیز دیگری ست! مهم این است بعضی حرکات از باشگاه هایی سر می زند که دم از فرهنگی بودن می زنند و ادعای آن ها، گوش فلک را کر می کند! باشگاه هایی که برای به اصطلاح «فرهنگی» نشان دادنِ خود، دست به چه کارهایی که نمی زنند!

این همه ادعای پوچ و «تو خالی» به چه کسی کمک می کند و چه چیزی را ثابت خواهد کرد؟ آیا فقط ظاهر را فرهنگی و جوانمردانه نشان دادن کافی ست؟ آیا تظاهر کردن، عاقبتی جز بر ملا شدن واقعیت ها ندارد؟

فوتبال و باشگاه های ما بیشتر از فرهنگی بودن، به واقع بین بودن نیاز دارند. به ادعاهایی که پوچ نباشند و به اثبات برسند. چرا که فوتبال ما در مسیر حرفه ای شدن است و تظاهرها هیچ کمکی به پیشرفت و رشد آن نخواهند کرد.

برای حرفه ای شدن باید نقاب را از چهره ی فوتبالمان برداریم…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: